Kunstseizoen van 2025

Er was eens... In lijn met het thema van het Internationale Tuinenfestival beschikt het Kunstseizoen 2025 over genoeg troeven om de verbeelding te prikkelen. Door middel van symbolen en metaforen werpen sprookjes, net als kunstwerken, licht op diepe emoties, terwijl ze daarnaast hedendaagse kwesties aankaarten. Het programma stimuleert reflectie en verwondering en nodigt de toeschouwer uit voor een reis vol verrassende ontdekkingen. De uitgenodigde kunstenaars zenden niet allemaal uit op dezelfde frequentie, maar elk van hen laat ruimte voor het onzichtbare, voor energie en verrassing.

Sophie Zénon zet de toon. In het Ezelsverblijf vertelt L’herbe aux yeux bleus (het gras met de blauwe ogen) over een menselijk en artistiek avontuur op de grens van kunst en wetenschap, waarbij het landschap wordt bekeken als een plaats van ervaring en leven. Ze gebruikt hiervoor afdrukken van planten, stempels van boomstammen en foto's van bloemen en schors, en reactiveert ook fotografische archieven.

In de Hooizolder galerie nodigt Claire Trotignon ons uit om een fabelachtig, zwevend landschap te bekijken, "een landschap in evenwicht tussen aardse krachten en het fragiele netwerk van een borduurwerk". Haar soms intens blauwe collages, vol architectuur, reliëf en vegetatie, zijn een magneet voor het oog en nemen ons mee naar een droomachtig eilandgebied.

Iets verderop, aan de rand van het Agnès Vardahof, nodigt La forêt qui murmure (Het fluisterende bos) van het duo G&K (Katarzyna Kot en Stéphane Guiran) ons uit om opnieuw een gevoel van verwondering en symbiose met de natuur te ontdekken. De kunstenaars bezochten het indrukwekkende oerbos van Bialowieza in Polen en roepen ons bij terugkeer op om contact te maken met dit wezen/plek, dat volgens hen beschikt over een bewustzijn en een vermogen om met ons te communiceren.

Duw op weg naar het kasteel de deur naar de Bijenschuur open. Hier wacht ons een buitengewone mythologie: Salomé retrouvée (Salomé teruggevonden, Hérodiade (Herodias) en Orion et Cédalion. Alquin beeldhouwt geen bomen, maar mensen vanuit bomen; hij doet dat om aan te geven dat het licht niet van buiten komt, maar in ons zit. Iets om over na te denken.

In het Historische park wacht ons een ander beeldhouwwerk met Les âmes sœurs (de zielsverwanten) van Stéphane Erouane Dumas. Gedreven door een unieke tektoniek van platen, zetten de zielen een dans in gang, ze verheffen zich, uniek én op meesterlijke wijze parallel. Het is beslist een "totembeeld van zachtheid". Als je goed om je heen kijkt, zul je vreemde waarnemingen doen. In navolging van een vijftigtal tekeningen gemaakt met veren van de koningsfazant, heeft Olivier Leroi 'dingen' geïnstalleerd op takken van cederhout die het geheel verbinden. Uil of spiegel, of meer. Het is aan ons!

Let op bij de volgende halte... dat wordt een grote verrassing! Hij verwelkomt je onder de Overkapping van de stallen. De olifant van Daniel Firman balancerend op zijn slurf is een van de meest betoverende en spectaculaire dingen die je ooit zult zien. Een paar stappen verderop trotseert Carole Solvay de gewichtloosheid op een andere manier. Tot onze verbazing ontvouwt ze 'structuren' van veren, die zijn bijgesneden en vervolgens geborduurd en doen denken aan cocons waaruit levende wezens zijn ontsnapt...

Na de ophaalbrug en een trap komt de Toren van Diana - omgetoverd tot een juwelenkistje - tot leven in de gloed van Le Monde à l'envers (De omgekeerde wereld) van Anne en Patrick Poirier. Dit kostbare object, dat een paar meter boven de grond hangt, straalt naar alle kanten. Kristallen en andere kwastjes weerkaatsen het licht als een vleugje hoop tegen een horizon die vaak te donker is.

In de Stekelvarkenzaal worden de utopische en fantastische landschappen van Yann Lacroix gepresenteerd als herinneringen aan reizen. De landschappen doen de herinnering aan stille plekken herleven en onthullen een verloren paradijs van weelderige vegetatie, zonder uit het oog te verliezen dat ze deel uit maken van de geschiedenis van de schilderkunst.

In de digitale galerie van Miguel Chevalier gaat Meta-Nature IA ook over weelde. Vier schilderijen voor vier seizoenen. De virtuele soorten, met een opvallende plastische schoonheid, vertonen iriserende en parelmoerachtige reflecties. Ze ontstaan willekeurig, bloeien op en verdwijnen om een uitbundige en steeds weer vernieuwde natuur te vormen.

De tentoonstelling gewijd aan Fabienne Verdier in de Bovenste galerijen van het kasteel bekroont het programma. Poétique de la ligne (Poëtica van de lijn) neemt ons mee op een reis door zijn werk: een onvermoeibare verkenning van de lijn als vector voor universele poëzie, een vorm van schrijven die in staat is om de onzichtbare ritmes van de natuur te vertalen en de mens met zijn omgeving te verzoenen.

Om deze reis door de kunst af te sluiten, overbruggen we de afstand die het Domaine van het hotel scheidt. In het Bois des Chambres vinden we Plus loin dans la forêt (Verder weg in het bos) van Vincent Laval, een magische hut die ons verbindt met de tijd, het leven en de natuur. Een werk dat ons aanmoedigt onze ogen te openen en onze manier van kijken te veranderen. Een perfecte samenvatting van ons Kunstseizoen.